Boy van Mourik: “Iedereen moet en mag zijn wie hij of zij is."

De 31-jarige Boy woont samen met zijn man, kat en hond in het plaatsje Nijkerk. Naast zijn jarenlange ervaring als scheidsrechter, heeft hij ook de nodige tijd binnen de lijnen doorgebracht als speler. Zo begon hij in de jeugd bij Croonenburg in Castricum. Hoewel hij daar altijd een fijne tijd heeft gehad, stopte hij na zijn 16e met volleyballen om zich volledig te richten op zijn studie. Inmiddels runt Boy zijn eigen accountantskantoor.

Terugkeer naar de volleybalsport
In 2016 begon het toch weer te kriebelen en keerde Boy terug naar de volleybalsport. Hij begon als trainer/coach bij AVV Keistad, maar ontdekte al snel dat dit niet helemaal bij hem paste. Vervolgens ging hij weer zelf spelen en pakte hij ook het fluiten weer op, waar hij zeven jaar eerder mee was gestopt. Als 16-jarige was Boy al zeer ambitieus en floot hij teams in de eerste klasse. Nadat hij in 2019 de draad weer oppakte, duurde het slechts twee seizoenen voordat hij wedstrijden in de Eredivisie leidde.

Boy's rol als scheidsrechter in de Eredivisie vraagt veel tijd en toewijding. Vorig seizoen floot hij maar liefst 38 wedstrijden bij zowel de dames als de heren, wat uiteindelijk niet meer te combineren was met zelf volleyballen. "Ondanks dat je zelf kunt aangeven wanneer je beschikbaar bent, werd het toch te veel," vertelt Boy. Daarom besloot hij vorig seizoen te stoppen met spelen. Toch blijft hij actief: "Ik squash nu 2 à 3 keer per week om fit te blijven."

Coming-out en acceptatie
Boy herinnert zich dat hij rond zijn 17e begon te begrijpen wie hij was. "Toen begon alles een beetje op zijn plek te vallen," vertelt hij. Zijn coming-out verliep in verschillende fasen. "Ik heb het thuis in delen verteld, omdat mijn ouders gescheiden zijn. Bij mijn moeder was het makkelijk, omdat zij zelf een tijd een relatie met een vrouw had gehad. Dat gaf mij vertrouwen. Bij mijn vader heb ik wat langer gewacht, puur omdat ik niet zeker wist hoe hij zou reageren. Uiteindelijk is dat ook allemaal goed gekomen."

In de volleybalwereld heeft hij niet echt een coming-out gehad. “Op het moment dat ik uit de kast kwam, volleybalde en floot ik niet meer.” In het team waar hij na 2016 speelde, voelde hij 100% acceptatie. "Het was voor mij nooit iets om te verbergen," zegt hij. Zijn openheid heeft bijgedragen aan het gevoel van vrijheid dat hij nu ervaart, zowel in zijn persoonlijke leven, binnen zijn team als in zijn rol als scheidsrechter.

Toch merkt Boy dat er binnen verenigingen nog veel te winnen valt als het gaat om de acceptatie van de LHBTIQ+-community. "Uitdrukkingen als 'wat een homo-bal' of 'wat een mietjes-bal' worden nog te vaak geroepen, vooral onder de jeugd. Ik heb er zelf niet veel last van, maar anderen vinden het wel vervelend." Boy ziet een belangrijke rol weggelegd voor verenigingen en betrokkenen om dit aan te pakken. "Zeggen dat ze iets niet mogen zeggen, werkt vaak averechts, maar je kunt wel bespreekbaar maken wat zulke opmerkingen met anderen kunnen doen. Sommige woorden kunnen een enorme impact hebben op iemand anders." Bewustwording is volgens Boy de sleutel: "Iedereen moet en mag zijn wie hij of zij is."

De LHBTIQ+-community binnen de arbitrage
Binnen de scheidsrechterswereld heeft Boy altijd een hoge mate van acceptatie ervaren. "Binnen de arbitragewereld, en zeker in de Eredivisie, is de LHBTIQ+-community redelijk goed vertegenwoordigd," legt Boy uit. Hij geeft aan dat het soms even duurt voordat je je bewust wordt van die aanwezigheid. Hoewel Boy op dit moment alleen in de Eredivisie fluit, koestert hij de ambitie om internationaal te fluiten. "Mocht ik de kans krijgen om internationaal actief te zijn, dan zal ik zeker niet de eerste LHBTIQ+-scheidsrechter op dit niveau zijn, maar het kan soms in je nadeel werken. Nederland is ver in de acceptatie, maar dat geldt niet voor alle landen."

Coming-out Day: Dubbele gevoelens
Boy merkt dat er door het jaar heen weinig wordt stilgestaan bij inclusie, maar tijdens dagen als Coming-Out Day wel. "Ik vind het mooi dat deze dagen bestaan, maar het voelt ook dubbel. Aan de ene kant is het goed dat er aandacht voor is, maar aan de andere kant is het jammer dat zulke dagen nodig zijn. Het is heel mooi dat er aandacht voor is, maar het zou niet zo moeten zijn."

Hij ziet hoe clubs aandacht besteden aan deze dagen via sociale media. "Sociale media speelt een enorme rol en kan zowel positieve als negatieve reacties uitlokken, wat een onveilig gevoel kan creëren." Toch denkt Boy dat sociale media vooral een grote kans biedt om bewustwording te vergroten en inclusie te bevorderen.